Ella Zołotarenko - Osoba Towarzysząca
Jakub Binda
Paweł Gądek
Jerzy Ganszer
Wysprzątano jaskinię jak i rejon przyotworowy. ktoś w jaskini zostawił wiele strzałek na ścianach, które przez wiele lat będą szpeciły ta ładną jaskinię. Z pod otworu wyniesiono pięć salamander, które same by nie przeżyły.
Tutaj kilka zdjęć - "kliknij"
Po raz drugi podeszliśmy do tematu zaproponowanego nam przez Adama Kuźniaka z Katowic.
Pojechaliśmy na Jurę późnym popołudniem, by zejść do otworu, który ewidentnie jest już eksplorowany, celem ustalenia kto tam kopie. Niestety po przeszukaniu zakamarków jaskini nie znaleźliśmy żadnych namiarów na ekipę wydobywającą wiadrami piach z dna. Po szybkim wykonaniu kilku fotografii zostawiliśmy własne kartki z prośba o kontakt, osoby które tam działają lub też przypadkowo znajdą się w jaskini, by móc wspólnymi siłami odkrywać nową jurajską otchłań.
W jaskini znaleźliśmy sporą ilość szczątek zwierzęcych, ślimaków oraz różnego rodzaju żuków.
Otwór jaskini stosunkowo ciasny. Zjazd około 8-metrową studnią do dość obszernej sali. Z niej w kierunku północnym niskim przełazem przedostaliśmy się do małej salki, która coraz bardziej zwężającym się korytarzem schodzi do dna ziemi.
W głównej sali niewymagający wspin do kominka, gdzie znajdują się delikatne i drobne formy naciekowe.
Otwór ponad 9 lat temu odnaleźli Adam Kuźniak oraz Adam Kubiak vel Kubek (były członek klubu). Na ich cześć chcielibyśmy, aby w przyszłości jaskinia ta otrzymała nazwę Adasiowa.
Uczestnicy eksploracji:
1. Katarzyna Lena Koprowska
2. Patrycja Kopytko
3. Dominik Sarnowski
Jerzy Pukowski - zabezpieczenie
Bartosz Baturo
Błażej Gawlik
Jerzy Ganszer
Ekipa w wyśmienitym stylu dotarła do dna jaskini na gł. ponad 150 m. Czas akcji w jaskini 2,5 godziny. Wszyscy zadowoleni. A potem był grad burza i wielkie opady deszczu.
W tym czasie działała druga grupa z naszego klubu pod dowództwem Wacława Michalskiego - zdobyli oni Jaskinię Pod Dachem dochodząc do górnego otworu.
Zdjęcie wykonano na bazie u Pani Krystyny Glisty - widoczni są przedstawiciele dwóch grup.
Autor niniejszego sprawozdania uaktualnił opis techniczny tej jaskini - http://www.jaskinie.bialy-orzel.com.pl/wanta.htm
Tutaj kilka zdjęć - "kliknij"
Jerzy Pukowski - zabezpieczenie
Bartosz Baturo
Błażej Gawlik
Jerzy Ganszer
Ekipa w wyśmienitym stylu dotarła do dna jaskini na gł. ponad 150 m. Czas akcji w jaskini 2,5 godziny. Wszyscy zadowoleni. A potem był grad burza i wielkie opady deszczu.
W tym czasie działała druga grupa z naszego klubu pod dowództwem Wacława Michalskiego - zdobyli oni Jaskinię Pod Dachem dochodząc do górnego otworu.
Zdjęcie wykonano na bazie u Pani Krystyny Glisty - widoczni są przedstawiciele dwóch grup.
Autor niniejszego sprawozdania uaktualnił opis techniczny tej jaskini - http://www.jaskinie.bialy-orzel.com.pl/wanta.htm
Tomasz Stryczek
Ewa Stryczek - Osoba Towarzysząca
Jakub Pysz - KAGB GOPR
Udział w centralnym szkoleniu KTJ z autoratownictwa na Górze Birów.
Na manewrach byli przedstawiciele kilkunastu klubów z Polski.
Wieczorem spotkano Natalie Gąsior.
Bartosz Baturo
Lena Katarzyna Koprowska
Jerzy Pukowski
Paweł Gądek
Ella Zołotarenko - Osoba Towarzysząca
Jerzy Ganszer
Paweł i Pukuś planowali nowa jaskinię o nazwie "Sękata" - długość ok. 15,00 m.
Reszta ekipy zwiedzała: Jaskinię Półkuli, Jaskinię Latających Mgieł, Schron nad Wyrchmalinkami, Jaskinię Lodową w Szczyrku.
Ekipa wysprzątała Jaskinię Lodowa w Szczurku jak i okolicę. Było miło! Pomysłodawcą akcji była Lena, kierownikiem był Paweł. Tutaj kilka zdjęć - "kliknij"
Gabriela Gajny
Jerzy Ganszer
Trawers między otworem głównym a bocznym. Czas akcji w jaskini 2 godziny. Wykonano wiele zdjęć.
Tutaj kilka zdjęć z akcji - "kliknij"
Tomasz Pawłowski
Lena Katarzyna Koprowska
Patrycja Kopytko
Dominik Sarnowski
Bartłomiej Golik
Wojciech Jasiak
Łukasz Piechocki
Wanda Ganszer - Fanklub Speleoklubu Bielsko-Biała
Jerzy Ganszer
Od naszej bazy do schroniska w dolinie jest dokładnie 10 kilometrów. Za wejście z rowerem należy dopłacić 5 zł.
Paweł Gądek
Bronisław Gądek - Osoba Towarzysząca
Podczas eksploracji powierzchniowej natrafiliśmy na otwór, który wyglądał na niedawno zapadnięty. Ze środka 5 metrowej studni był nieprawdopodobnie silny wywiew. Wiatr było czuć nawet 2 metry od otworu. Na dole jest krótki korytarz. Dalej widać salkę do odkopania.
Paweł Gądek
Bronisław Gądek - Osoba Towarzysząca
Trochę kopaliśmy, bez większych rezultatów. Następnie splanowałem kilkumetrową jaskinię w okolicy.
Podczas długo-weekendowej wędrówki po Beskidzie Małym (Leskowiec ma swoje uroki), zabiwakowaliśmy w Grocie Komonieckiego.
Ostatni raz byłem w grocie chyba z 20 lat temu, wiele się zmieniło od tego czasu, ustawiono tabliczki informujące że jest to ponik przyrody, a także informacyjne jak dojść do groty. Pojawiło się też miejsce na palenisko przed jaskinią - otoczone kamieniami.
Wokół groty czysto, nieliczne (na szczęście) znalezione śmieci uprzątnęliśmy następnego dnia.
Było typowo relaksacyjnie – hamaczek, pieczenie kiełbasek, opowieści do później nocy przy grzanym na ognisku winie. W grocie oprócz wszelkiej maści robaczków nie stwierdziliśmy obcości innych żyjątek. Ok. 3.20 w nocy zaczęła się ulwa, która nieprzerwanie trwała do południa w niedzielę i towarzyszyła nam na zejściu. Rano tradycyjnie jajecznika na boczku ze szczypiorkiem smażona na żywym ogniu – pycha. W lesie cisza i spokój, nieliczni ludzi spotkani na szlaku. Są już poziomki! Maaasa poziomek! :)
Pojawiły się także pierwsze grzyby.
Uwaga 10 czerwca w rezerwacie Madahora na czerwonym szlaku będzie się odbywał maraton MTB – uzwajacie na szlaku, już ostrzegają!
Uczestnicy:
Krzysztof Wiewióra (SBB) + osoby towarzyszące
Wanda Ganszer - Fanklub Speleoklubu Bielsko-Biała
Beata Michalska-Kasperkiewicz
Paweł Kasperkiewicz
Jerzy Ganszer
Bejke - pies-suka - Fanklub Speleoklubu Bielsko-Biała
Było piękne błoto! Odbyły się zawody w strzelaniu z łuku. Ekipa miała okazję zapoznać się z trawertynami i konstrukcją wielkich wiaduktów pod "dwupasmóką". Część grupy była jeszcze na małym cmentarzu armii Radzieckiej
Tutaj kilka zdjęć - "kliknij"
Tomasz Stryczek
Ewa Stryczek - Osoba Towarzysząca
Wiesław Kania - Osoba Towarzysząca
Maria Kania - Osoba Towarzysząca
Wystartowałem na dystansie ultra, czyli pokonałem 102 km i +/- 5100 m przewyższenia, w czasie 20 h 24 min zajmując 96 miejsce na tym dystansie.
Wiesław natomiast zadebiutował na dystansie 28 km.
Bieg odbywa się po polskiej i czeskiej stronie Karkonoszy.
Tomasz Grzegrzułka
Antoni Grzegrzułka - Osoba Towarzysząca
Jakub Binda
Paweł Gądek
Izabela Rosner-Manda
Jerzy Ganszer
Jan Jastrzębski - Sekcja Archeologiczna przy Speleoklubie Bielsko-Biała - grupa wsparcia
Paweł Kapłon - Sekcja Archeologiczna przy Speleoklubie Bielsko-Biała
Artur Suwała - Osoba Towarzysząca
Alina Rosner - Osoba Towarzysząca
Karolina Rosner - Osoba Towarzysząca
Elżbieta Pikania
Magdalena Prochalska
Tymoteusz Łopata - Osoba Towarzysząca
Jakub Krajewski
Karolina Luksa -Osoba Towarzysząca
Rafał Konior - Fanklub Speleoklubu Bielsko-Biała
Weszliśmy przy kościele w Białej, była drabina, która została przeniesiona przez całą trasę. Dzieci były bardzo dzielne, nikt nie wpadł do wody, ale kilka osób przemoczyło nogi. A potem zwiedzaliśmy stare piwnice na Placu Wojska Polskiego, część osób udała się na koncert na Plac Ratuszowy.
Kilka zdjęć z akcji - "kliknij"
Paweł Kasperkiewicz
Bejke - pies-suka - członek Fanklubu
Wanda Ganszer - fanklub Speleoklubu Bielsko-Biała
Jerzy Ganszer
Pokonano ponad 11 kilometrów wzdłuż Jeziora Żywieckiego, były łabędzie. Woda ciepła i jeden z uczestników pływał w jeziorze.
Tutaj kilka zdjęć - "kliknij"
Błażej Gawlik - grupa wsparcia /nie startował/
Jerzy Pukowski
Jakub Krajewski
Jerzy Ganszer
Za tydzień zapraszamy na Czantorię.
Tutaj kilka zdjęć - https://photos.app.goo.gl/ovqn6LbVOaQnkK3i1
Patrycja Kopytko
Jarek Jakubowski
Natalia Cholera Gąsior
Anna Sobańska - Fanklub Speleoklubu Bielsko-Biała
Tomek Stryku Stryczek z żoną
Wacław Michalski
Tomasz Murzyn Grzegrzułka
Katarzyna Lena Koprowska
Ewa Chylaszek - Były Czlonek Klubu
Wojciech Prezes Jasiak
Bartek Golik Czysty Żywioł
Kuba Krajewski
"Gdy ktoś obiecuje ci wyprawę w Himalaje a zabiera cię ledwo na osiedlową górkę i zamiast szusować, pozjeżdżasz sobie na dziecięcym "dupolocie", masz prawo poczuć się oszukanym i zawiedzionym. Jeśli nie tak niedawno, pięćdziesiąt kilometrów od Katowic (fakt, bliżej gór niż hałd), Anita Jancia-Prokopowicz w sześćdziesięciominutowym monodramie ("Wanda" w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej) robi zdecydowanie więcej niż zespół Śląskiego, to znak, że na "Himalajach" straciłeś dziewięćdziesiąt minut swojego życia.
To miał być bal, na który zaprosili nas ci, którzy mieli ewidentną ochotę w swoim życiu na to, by je stracić. To mógł być piękny bal. Początek zapowiadał, że może nawet takim się okazać. Wchodzi maestro - Mioush - który odpowiadał za muzykę w przedstawieniu, pojawiają się fantastyczne wizualizacje, gra świateł, niejako z zaświatów wyłaniają się po kolei bohaterowie. A świat gór jest mroczny, oddalony, niedościgniony i wciągający. Słychać jedynie urywane oddechy, tak charakterystyczne przy doznawaniu rzeczy pięknych, ważnych, trudnych i ostatecznych. Górski pejzaż zastyga na słowa głównego bohatera - Jerzego Kukuczki: "pękła lina". To zdanie, w brutalny sposób oznajmiające "przypadkowość" i "chwilowość" wpisaną w górski krajobraz, jest pierwszym i zarazem ostatnim godnym uwagi. Po nim nic już nie jest tak piękne. Wyczekujesz, widzu, aż Kukuczka i jego towarzysze wreszcie zakończą ten lot.
Tekst Dariusza Kortko, Artura Pałygi, Marcina Pietraszewskiego nieustannie grzęźniecie na mieliznach. Totalną katorgą jest wysłuchiwanie kwestii Lhotse (Grażyna Bułka), wpadających w tanie, moralizatorskie tony, truizmów pełne. Każde zdanie, rozpoczynające się od "posłuchaj Człowieku" przyprawia o odruch wymiotny, nie mówiąc o ich dalszym ciągu: "zawsze jest jakaś lina i zawsze pęka", "albo spadasz, albo lecisz w górę, zależy, z której strony spojrzeć", "gdy coś zyskujesz, musisz też stracić", "gdy dostrzegasz światło, musi nastać też ciemność". Upatrywałem światła i nadziei w przerwie stylizowanej choćby na dotarcie do pierwszego obozu, ale nie. Spektakl trwa nieprzerwanie wśród wrzasków upiornych ludzi, monotonnej gry świateł, koszmarnej scenografii i kostiumów, nadmiernego, bezcelowego ruchu. Pędzimy ślepo wraz z tym światem, by zaliczyć spektakularny upadek.
Wątki rodzinne bohaterów górskich wypraw zawsze budziły zainteresowanie. Znamy zarówno żale żon, dzieci, rodziców dotyczące ich nieobecności w domu, jak i punkt widzenia himalaistów - poczucie niezrozumienie dla ich pasji. Oddanie głosu bliskim odarłoby te historie z heroizmu i ukazało, że być może byli to wielcy sportowcy, ale partnerzy, ojcowie, synowie - żadni. Problem w tym, że nie tylko tekst słaby, ale i aktorstwo.
Przoduje Agnieszka Radzikowska w roli żony Kukuczki. Dawno nie widziałem tak spłaszczonej postaci, zamiast dramatu jedynie krzyki, iście kobiece uśmieszki i bezsensowna bieganina. Bohaterka patrzy na ścianę, od której oderwała się miłość jej życia i czuje ukojenie - ja nie. Rozmowa Jurka (Dariusz Chojnacki) z Matką (Katarzyna Brzoska) o pryncypiach nie wnosi nic nowego. Każde z nich mówi o czym innym, żadne nie ma pojęcia o świecie drugiej osoby. Matka zadaje pytanie: "a z czego te góry są tam zrobione w środku?". Dla niej najważniejsi są ludzie, którzy zdolni są do okazywania uczuć, na przykład potrafią za kimś tęsknić. Jerzy odkąd zobaczył na zdjęciu górską ścianę, tęsknił tylko za nią. Pulsowała mu w głowie, nie dało się powstrzymać tego uczucia. Wszystko przestało się liczyć. To rodzaj choroby. Ci, którzy się wspinają, nie różnią się od ćpunów. Podnieca ich to, że jest niebezpiecznie, że są pierwsi, że wpinają się o innej porze roku niż poprzednicy. "Nic tak nie napędza jak wkurw" - mówi największy rywal Kukuczki, Reinhold Messner - który jako pierwszy zdobył Koronę Himalajów. Mało tego, powtarza za Horacym, ironizując, że siła bez rozumu upada pod własnym ciężarem.
Ostatnia premiera Teatru Śląskiego w reżyserii Roberta Talarczyka także upada - pod ciężarem chęci bycia wielkim, ładnym i klimatycznym spektaklem. Nic jednak z tego. Kamienie wiszące ponad sceną winny się rozsypać i wnieść trochę życia w pasjonujący a dla większości śmiertelników niedostępny świat Himalajów. Ci, którzy tam byli jednym głosem wspominają, że na górze jest taka cisza, jakiej nie można doświadczyć nigdzie indziej. A wysokość nie pozwala czasem na odróżnienie realnego od nierealnego. Miliony lat, które nie mają nic do powiedzenia i zdobywcy, nie mogący im nic dać. Góry przyciągają niczym syreni śpiew, to rodzaj emocji, których nie da się zrozumieć. Wspinaczom towarzyszą ci, którzy nigdy nie zeszli z gór, pozostali tam na zawsze. Niektórzy, niczym Wanda Rutkiewicz, po latach decydują się wrócić po nich, z egoistycznych pobudek, by martwe ciała nie przysłoniły gór. To historie, które napisało życie.
Temat, z którego można zrobić piękny wierzchołek lodowej góry, w Katowicach zrównano do pastwisk wypełnionych marazmem, nudą, brakiem pasji. Zdecydowanie lepiej od takiej wizji wypraw wysokogórskich jawi się ziemia z perspektywy krowiego gówna, o której wspomniano w "Himalajach".
Anita Jancia-Prokopowicz wcielająca się w rolę Wandy Rutkiewicz, sam jedna na Małej Scenie, w asyście trzech białych ścian, przeprowadziła widzów przez całe życie bohaterki i wyprowadziła na szczyt Kanczendzongi, z którego ona nigdy nie powróciła, a my zostaliśmy tam wraz z nią. Teraz możemy wspominać."
Zofia Gutek
Zjazd sprawozdawczy PZA
Temat wiodący - elektroniczny system rejestracji wyjść taternickich TPN
Członkowie klubu byli zatrudnieni przy obsłudze i zabezpieczeniu tras podziemnych.
Zofia Gutek
Jakubowski Jarosław
Jerzy Koczur
Bartłomiej Golik
Wojciech Jasiak
Gabriel Franecki
Iwona Kuś - Osoba Towarzysząca
Joanna Micherdzińska
Sebastian Korczyk - Krakowski Klub Taternictwa Jaskiniowego - "chwilowo"
Mikołaj Korczyk - Sekcja Młodzieżowa - "chwilowo"
Jerzy Ganszer
Obsługiwano dwie trasy podziemne tak zwany "Przykop" i podziemia w pałacu "Lariszów"
Odbył się ciekawy wykład pana Jarosława Ornicza - "Versus Solem Orientem - średniowieczna zasada orientacji kościołów na wybranych przykładach bielskich kościołów". W czasie wykładu omówione zostały związane z powyższą zasadą zagadnienia teoretyczne oraz ich zastosowanie w praktyce.
Jerzy Pukowski
Jakub Krajewski
Jerzy Ganszer
Rozwinięcie tematu kiedyś ukaże się w "sprawozdaniach wewnętrznych". Polecamy wszystkim zobaczenie tej wystawy!
Wacław Michalski
Gabriela Michalska
Zofia Skrudlik
Anna Sobańska - Fanklub Speleoklubu Bielsko-Biała
Wanda Ganszer - Fanklub Speleoklubu Bielsko-Biała
Ludmiła Witańska - Fanklub Speleoklubu Bielsko-Biała
Zdzisław Grebl
Lena Koprowska
Jerzy Ganszer
Jerzy Pukowski
Jerzy Koczur
Uczestniczyliśmy w wernisażu prac Elli Zołotorenko w Klubie Nauczyciela na ul. Wzgórze 11 w Bielsku-Białej. Na wstępie należy wielokrotnie podkreślić, że ukraińskie wino i poczęstunek nie stanowiły największego waloru tego spotkania. Panowała wspaniała, niemalże rodzinna atmosfera. Liczba gości przekroczyła liczbę zaplanowanych miejsc siedzących, co jednoznacznie stanowi o sukcesie tego skromnego wydarzenia. Przemowom i podziękowaniom mogło nie być końca, ostatecznie jednak sama autorka przerwała liczne wyrazy wdzięczności i zaprosiła do oglądania swoich prac.
Na kunsztowną sztukę Pani Elli patrzy się z zupełnie innej perspektywy wiedząc, iż powstaje przy pomocy nie pędzli, ale opuszków palców. Taka jest tradycja i tak bezpośrednio autorka ją kontynuuje. W pracach spotkać można głównie rdzenne ukraińskie motywy kwiatowe w żywych, radosnych kolorach. Pani Ella dodaje od siebie motywy związane z ptakami jako swój indywidualny wkład do kultury. Widać gołym okiem ile serca i wrażliwości wkłada malarka w swoje prace, w których nawet kolor passe-partout jest nieprzypadkowy.
Folk jest w modzie, cepelia się świetnie sprzedaje, ceramika z Bolesławca to wciąż znak luksusu. Zatem pocztówkom, kalendarzom, torbom, szkatułkom i ubraniom zdobionym ręką Pani Elli wróżymy rozwojową przyszłość. Gratulujemy i życzymy powodzenia.
Niełatwa to sztuka zobaczyć tę sztukę. Na bilety polowaliśmy blisko 3 miesiące. W końcu się udało. Poszliśmy do Teatru Polskiego na "Wandę" - Rutkiewicz.
Sylwetka ogólnie znana, więc trudne realizatorzy postawili przed sobą zadanie, aby widza nie tylko nie zanudzić, ale jeszcze zainteresować, wciągnąć i zachwycić.
Scena cała biała, prosta, wręcz uboga. Daleka od wywoływania szczytowych emocji. A jednak zagrała wszystko. Aktorka jedna przez całe przedstawienie. A zagrała wiele ról (zagrała również nagością). Sporadyczne rekwizyty ale swym kolorem i formą jakże wymowne! Tak więc przy minimum środków wyrazu scenicznego udało się osiągnąć maksimum treści. Historia opowiedziana mozaikowo, bez zachowania chronologii, dzięki czemu miała swoją dynamikę i utrzymywała widza w napięciu. Opowiedziana też tak, że wywoływała wiele emocji: od wielkiej radości i adrenaliny towarzyszącej zdobywaniu himalajskich szczytów, przez gorycz zakrapianą wątkami humorystycznymi z współzawodnictwa i środowiskowych plotek:
"-...Ona podobno nie lubi seksu.
- Nie lubię... Powyżej 7000 m.n.p.m. Uciążliwe jest to wszystko z tymi kombinezonami.. No i w takim zimnie ciężko o erekcję.."
aż po nostalgię z tytułu śmierci rodziny i przyjaciół zaginionych w górach. Przepływaliśmy przez te emocje razem z tytułową Wandą i to największe zwycięstwo tej sztuki. Gratulacje.
Nam - speleologom - najwięcej wrażeń dostarczyły: niezabezpieczenie skrajnego tatrzańskiego, w pięknym stylu wspinaczka popełniona przez aktorkę nad głowami widzów i trawers wzdłuż rampy nad sceną, szczegóły techniczne używanej przez nią czołówki oraz metaforyczny base camp przypominający minionka. Było pysznie. Wrócimy.
Na zdjęciu (od lewej):
Jarek Jakubowski
Dominik Sarnowski
Katarzyna Lena Koprowska
Błażej Gawlik
Joanna Micherdzińska
Rafał
Patrycja Kopytko (Princessa)
Teresa Zwierzchowska
Wacek Michalski z żoną Gabrysią.
Zofia Gutek
Dr Pavlarcik statni lesy TANAP były prezes speleo club Spiska Biela
Jerzy Pukowski
Jerzy Ganszer
Wykład był bardzo interesujacy. Na terenie wioski zarejestrowano ok. 100 "bunkrów" podziemnych.
Aniela Klassek
Grzegorz Klassek
Paweł Kasperkiewicz
Jerzy Ganszer
Był wykład o jaskiniach Wyspy Wielkanocnej - prowadził dr Maciej Sobczyk